Fróun

Ég var andvaka í gærkvöldi.
Kærastinn lá sofandi við hliðina á mér og vissi hreinlega ekki hvað ég átti af mér að gera. Ég var búin að snúa mér á alla kanta og ekkert gekk.

Ég fann örlítinn fiðring í píkunni, svo ég læddi fingrunum inn fyrir barmana. Þessi snerting kom mér í opna skjöldu, kröftug en góð. Framandi. Síðan ég byrjaði með kærastanum mínum hefur hann að lang mestu leiti séð um að fikta í píkunni minni og ég hef varla snert hana í lengri tíma.
Ég fór smá könnunarleiðangur um hana. Hún bauð mig velkomna og umlukti fingurinn með mjúkri, rakri hlýju og ég naut þess að koma við hana. Ég kítlaði snípinn og hún hló og æstist öll upp. Ég fann að hún blotnaði og velti því fyrir mér hvers vegna minn eigin líkami væri svona framandi. Ég komst að því að ég hafði vanrækt hana. Ekki sinnt henni í lengri tíma og nú var heldur betur kominn tími til. Hún virtist njóta þess að hafa mig þarna, að upplifa allt upp á nýtt og það var það sem ég gerði.

Ég upplifaði sjálfróun alveg upp á nýtt.

-Konur og karlar... fróið ykkur. Þá verður lífið skemmtilegra.