Alltaf er maður að læra eitthvað nýtt.
Öndunarstjórnun (breathplay) er eitthvað sem heillar mig alltaf meira og meira. Í hófi samt. Í óhófi er þetta auðvitað stórhættulegt.
Vinsamleg ábending til lesenda minna: Þetta er eitthvað sem maður fer hægt í og gerir ekki með leikfélaga nema gott traust sé fyrir hendi.
Ég hef aðeins verið að fikta við þetta, prófa mig áfram og lesið mér til. Til eru ýmsar leiðir fyrir domminn að vita hvenær það er komið gott. Til að byrja með er ágætt að halda fyrir vit subbsins og telja upp að fyrirfram ákveðinni tölu(til dæmis bara 10) og sleppa svo. Þannig er hægt að byggja upp traust og fá tilfinningu fyrir leiknum.
Ég hef heyrt um aðrar aðferðir eins og að láta subbinn hafa logandi kerti eða einhvern hlut til að halda á, þegar hann missir kertið/hlutinn þarf að sleppa/slaka.
Það má einnig notast við þrjú högg, þegar subbinn er kominn með nóg lætur hann vita með því að banka þrisvar eða slá með flötum lófa á eitthvað.
Oft getur verið nóg að fylgjast með subbinum, þegar hann fer að berjast um er oft komið gott.
Ég datt niður á aðferð sem er alveg ný fyrir mér um daginn. Með þessari aðferð þá andar domminn með subbinum, þeir sem sagt samtilla andardráttinn og domminn heldur niðri í sér andanum á meðan hann lokar fyrir vitin á subbinum. Með þessu móti fær domminn vissa tifinningu fyrir því hvað subbinn er að upplifa og hversu lengi hann á að halda. Aftur móti er einn galli á þessari aðferð, fólk getur haldið andanum niðri mis lengi. Á meðan annar er að gefast upp, á hinn kannski nóg eftir.
Í lengri leikjum með öndurnarstjórnun, þar sem subbinum er ýtrekað meinað að anda, er ráð að láta hann halda fast einhversstaðar í domminn. Þegar grip subbsins fer að slakna er kominn tími til að taka smá pásu.
Vinsamleg ábending til lesenda minna: Þetta er eitthvað sem maður fer hægt í og gerir ekki með leikfélaga nema gott traust sé fyrir hendi.
Ég hef aðeins verið að fikta við þetta, prófa mig áfram og lesið mér til. Til eru ýmsar leiðir fyrir domminn að vita hvenær það er komið gott. Til að byrja með er ágætt að halda fyrir vit subbsins og telja upp að fyrirfram ákveðinni tölu(til dæmis bara 10) og sleppa svo. Þannig er hægt að byggja upp traust og fá tilfinningu fyrir leiknum.
Ég hef heyrt um aðrar aðferðir eins og að láta subbinn hafa logandi kerti eða einhvern hlut til að halda á, þegar hann missir kertið/hlutinn þarf að sleppa/slaka.
Það má einnig notast við þrjú högg, þegar subbinn er kominn með nóg lætur hann vita með því að banka þrisvar eða slá með flötum lófa á eitthvað.
Oft getur verið nóg að fylgjast með subbinum, þegar hann fer að berjast um er oft komið gott.
Ég datt niður á aðferð sem er alveg ný fyrir mér um daginn. Með þessari aðferð þá andar domminn með subbinum, þeir sem sagt samtilla andardráttinn og domminn heldur niðri í sér andanum á meðan hann lokar fyrir vitin á subbinum. Með þessu móti fær domminn vissa tifinningu fyrir því hvað subbinn er að upplifa og hversu lengi hann á að halda. Aftur móti er einn galli á þessari aðferð, fólk getur haldið andanum niðri mis lengi. Á meðan annar er að gefast upp, á hinn kannski nóg eftir.
Í lengri leikjum með öndurnarstjórnun, þar sem subbinum er ýtrekað meinað að anda, er ráð að láta hann halda fast einhversstaðar í domminn. Þegar grip subbsins fer að slakna er kominn tími til að taka smá pásu.
Ummæli