Sannlega sannlega undirgefin

Þessa daga, vikur og mánuði hef ég fundið mikið fyrir þörf minni að vera undirgefin, að gefa frá mér stjórnina og fylgja með frekar en að leiða.

Ekki alls fyrir löngu hitti ég mann sem er algjör vanilla (vanilla er manneskja sem er ekki BDSM þenkjandi). Við spjölluðum og keluðum og allt var voða gaman. Nema hvað; í miðjum klíðum hætti hann atlotunum og spurði mig hvað ég vildi. Ég fraus og varð alveg orðlaus.
Ég hafði ekki hugmynd um hvað ég vildi og ef satt best skal segja þá vildi ég ekki endilega vita það.

Ef að ég hefði náð að hugsa skýrt í þessum aðstæðum hefði ég auðvitað getað sagt manninum að ég vildi að hann tæki við stjórninni og að ég myndi fylgja honum, eða að mig langaði að gera það sem hann vildi gera. Einhvernveginn gat ég samt ekki komið þessu frá mér og svona eftir á að hyggja þá veit ég ekki hvort hann hefði endilega skilið það.

Á þessum tímapunkti áttaði ég mig líka á því hversu undirgefin ég get verið. Mín ánægja og nautn var algjörlega fólgin í hans. Ef að hann var ánægður og naut sín í þessum atlotum þá var ég ánægð og naut mín. Þetta snérist ekki um mig; hvað ég vildi gera, að hann gældi við mig eða gerði það sem ég fékk mestu kynferðislegu ánægjuna út úr. Þetta snérist um það að hann fengi sína kynferðislegu útrás á eða með mér. Að mínar stunur æstu hann, að mín nautn veitti honum einhverja ánægju.

Á endanum gat ég þó stunið upp einhverju sem ég vildi gera og hann tók þá aftur til starfa við iðju sína og allt var gott og blessað.