Spegill spegill, herm þú mér

Ekki alls fyrir löngu lenti ég í þeirri aðstöðu að vera riðið fyrir framan spegil.
Það var sem sagt spegill á veggnum við hliðina á rúminu, og leikfélaginn stillti mér upp í doggý fyrir framan spegilinn. Fyrir það fyrsta var ég ekki með gleraugun á mér og sá því mjög ógreinilega það sem fram fór í speglinum. Annars þá stóð ég mig að því að fara að skoða sjálfa mig og leikfélagann í speglinum. Ekki á þann hátt að það sé eitthvað æsandi við það, heldur meira að spá í það að svona lít ég út þegar einhver er að ríða mér. Til dæmis finnst mér brjóstin á mér asnaleg þegar ég er tekin svona í doggý, þau lafa niður og sveiflast í takt við ríðingarnar á allt annan hátt en gerist í klámmyndunum(ég veit, það er óraunhæft að líkja þessu saman). Ég er líka með mjög ljósa húð og ætti kannski að splæsa í einn eða tvo tíma í ljós og svipurinn á mér?!
Ég eiginlega gleymdi að njóta þess sem átti sér stað, því ég var svo mikið að spá í það sem var að gerast í speglinum. Ég þurfti að minna mig á að ég var hérna til þess að njóta þess að stunda kynlíf, en ekki til að spá í útlitið. Mín lausn var hreinlega að hunsa spegilinn og hætta að horfa í hann.
Það virkaði líka ágætlega.