Kannast einhver við þetta?

Stundum eftir að ég hef fengið eitthvað sérstaklega gott þá er eins og fætur mínir snerti ekki jörðina almennilega. Hugurinn er hálf dofinn í sæluvímu og leyndardómsfullt bros leikur um varirnar, það er eins og það sé fast á andlitinu og þó ég reyni að vera alvarleg vilja munnvikin samt tosast upp á við.
Síðan þegar ég leyfi mér að rifja upp hvað það var sem olli þessu ástandi hríslast um mig hrollur, bókstaflega, og fiðringur myndast á leyndardómsfullum stöðum. Líkaminn man atlotin og með því að gefa eftir get ég fundið óljóst að ég var snert hérna... svona... eða að ég var kysst þarna... Þarna fékk ég stroku... og hérna.... ó mæ.... ;o)