Dónatal

Ég, eins og margar aðrar konur, örvarst að miklu leiti hugrænt. Ég les sögur og hugsa upp fantasíur þegar ég fróa mér frekar en að horfa á klámmyndir. Ég elska hljóð og hljóðáreiti og dónatal getur kveikt verulega í mér. Gallinn er að flestir karlmenn sem ég hef verið með hafa ekki verið á þeirri línunni. Mjög fáir hafa fetað sig niður veg dónatalsins þannig að vel má við una. Ég hugsa að það geti verið erfitt að ætla allt í einu að opna á sér munninn og segja: Þetta fílaru, að láta ríða þér fast, djúpt og harkalega, þangað til þú engist um af greddu. Enn erfiðara getur verið að kalla ástmeyjuna druslu, hóru eða hvað annað niðrandi sem manni kann að detta í hug.

Það kveikir samt fátt meira í mér þegar hann er á kafi inni í mér en að heyra eitthvað á borð við: Ó já! Ég elska að ríða þér fokking óþekka druslan þín.