Vorkoma

Já, það er þessi yndislegi árstími þegar allt grænkar, dagarnir eru orðnir langir og farfuglarnir meira að segja komnir. Eflaust eru einhverjir þeirra farnir að huga að því að fjölga sér. Sú löngun hefur einmitt gripið mig undanfarna daga. Það er, ekki að fjölga mér, heldur gera æfingar þess lútandi.

Þessa dagana langar mig bara að ríða, ekki vera með einhverja kossa og knús, snertingar og gælur, heldur bara ríða. Ég vil fá harðann lim inn í píkuna mína, nánast hvar og hvenær sem er.
Ég sé það fyrir mér þegar ég stend við vaskinn að hann komi aftanað mér. Taki niður um mig buxurnar, beygir mig fram á vaskborðið og taki mig þar. Eða komi inn í stofu þar sem ég sit í sófanum og horfi á imbann, ýtir mér ofaní sófann, kippi niður um mig buxunum og þrýstir sér djúpt inn í mig. Tja, eða stoppi út í vegkannti á heimleiðinni, renni sætinu aftur eins langt og hægt er og togi mig ofaná sig....

Hvar sem ég er tekst mér alltaf að sjá mig þar í huganum þar sem mér er riðið djúpt og ákaft.