Þegar leikur dettur upp fyrir

Þegar ég skrifa þetta þá hefði ég átt að vera að leika.
Ég hefði átt að vera bundin niður, með bundið fyrir augun, með gag í munni og hálsólina þétt um hásinn á mér, með klemmur á ónefndum stöðum, butplug í rassinum og vaxslettum hér og hvar á nakinni húðinni. Ég hefði átt að vera æst, að engjast um í einhverskonar subspace eins og sönnum leikdruslum ber.
...eða ég hefði átt að vera klædd upp í allt leður sem til er, stígvél, korsett, hanska, jakka, og jafnvel með leðurhettuna á höfði, tilbúin til að láta nota mig á hvern þann hátt sem Herranum finnst fýsilegt, eins og sönnum leðurdruslum ber.
...eða ég hefði átt að krjúpa nakin á gólfinu við hlið hans með einfalda hálsól um hálsinn og taum sem hann heldur kæruleysislega í á meðan hann stríkur mér um hárið annarshugar yfir sjónvarpinu, eins og sönnum undirgefnum druslum ber.
...eða ég hefði átt að fá að sitja í fanginu á honu þæg og prúð, og njóta snertingarinnar við hann, njóta nærverunnar og öryggisins sem fylgir því eins og sönnum litlum druslum ber.
...eða ég hefði átt að vera að......
...eða ég hefði......
...eða......
...eða......

Ég gæti haldið svona áfram í allt kvöld. Málið er samt að af óviðráðanlegum ástæðum þá féll leikurinn uppfyrir. Þessi leikur var ákveðinn með viku fyrirvara og átti að byrja tiltölulega snemma fékk mjög rúm tímamörk. Þannig að tilhlökkunin var búin að gerjast innra með mér.
Í gærkvöldi byrjaði minn undirbúningur með því að ég lakkaði á mér neglurnar eftir kúnstarinnar reglum. Í morgun var morgunsturtan með lengsta móti því það þurfti að skrúbba alla króka og kima og raka öll óvelkomin hár. Dótinu var pakkað og sett út í bíl því planið var að fara í vinnuna og beint að leika.
Um hádegisbilið þegar ég tók upp síman til að senda honum sms og segja honum hversu mikið ég hlakkaði til kvöldsins fékk ég sms frá honum. Leikurinn fellur niður... 
Ástæðan var alveg löggild en ég varð samt mjög svekkt. Tilhlökkunin og undirbúningurinn var til einskins! Næsti leikur verður mögulega eftir viku og þangað til þarf ég að bíta á jaxlinn og harka af mér. Ég finn það að leikþörfin er farin að bæra mikið á sér. Ég finn tilfinninguna sem grípur mig, löngunin sem sprettur upp og ergelsið sem fylgir í kjölfarið. Þráðurinn styttist örlítið hvern dag sem ég fæ ekki að leika og ég verð óþolinmóðari, argari og smámunir fara að fara í meira og meira í taugarnar á mér. Og ég efa það ekki að það verður erfiðara að búa mér.
Mig vantar þessa útrás!
Eins og kærastinn minn sagði þegar ég sagði honum að ég yrði heima í kvöld: Já en þig vantar nú samt að láta dangla aðeins í þig.