Ekkert
Undanfarnar vikur hafa verið rússíbanareið hjá mér. Ég fer niður og upp og niður, út og suður. Stundum allt á einum degi. Til að skýra þetta betur þá hefur þunglyndi verið að banka upp á hjá mér. Á sama tíma er mikið álag á mér tengt vinnu og skóla. Þetta tvennt fer ekki voðalega vel saman, Þannig að til að hjálpa mér í gegnum þetta álagstímabil þá ákvað ég að fara á lyf. Margir vita að þunglyndislyf geta haft áhrif á kynhvötina og þetta skiptið var engin undantekning á því.
Þegar ég svo hitti leikfélaga minn í fyrsta skipti eftir að ég byrjaði á lyfinu þá fann ég verulega fyrir því. Ég fann ekkert kynferðislegt. Leikfélaginn naut sín í botn og það var alveg magnað að horfa upp á hann í óstjórnlega graðann, æstann og í sæluvímu en finna ekkert. Nákvæmlega ekki neitt. Þetta hafði jafn mikil áhrif á mig og að horfa vatn sjóða.
Venjulega æsir það mig rosalega mikið að sjá leikfélagann æstann. Það er eins og hans losti smitist yfir á mig, hans nautn ýtir undir mína og að fylgjast með honum engjast um veldur því að fiðringur fer um mig alla.... Það er unaðslegt. Jafnvel þó að ég fái ekkert sjálf þá er þetta bara... mmmm æði. Ég get ekki lýst því betur.
Það að horfa á hann engjast um á valdi nautnar og losta en finna ekkert sjálf var algjörlega nýtt fyrir mér. Ég fylgdist með öllum hreyfingum, kippum, svipbrigðum af áhuga og þessari alveg nýju tilfinningu. Það var eins og ég væri að horfa á mynd eða myndbrot sem snerti mig einhvernveginn ekki. Þið vitið- þegar maður er ekki inni í söguþræðinum og fer að velta fyrir sér hvaða svip leikarinn geri til að fá svona hrukkur, eða dáist líkamsbyggingunni, eða klippingunni... eða eitthvað.
Ég var á þessum stað, nema í eigin persónu. Það var mjög skrítin tilfinning. Áhugavert en ógnvekjandi. Ég vona bara þetta ástand eigi eftir að fjara út og ég verði aftur ég sjálf og njóti kynlífsins og BDSM-sins á allan hátt.
Þegar ég svo hitti leikfélaga minn í fyrsta skipti eftir að ég byrjaði á lyfinu þá fann ég verulega fyrir því. Ég fann ekkert kynferðislegt. Leikfélaginn naut sín í botn og það var alveg magnað að horfa upp á hann í óstjórnlega graðann, æstann og í sæluvímu en finna ekkert. Nákvæmlega ekki neitt. Þetta hafði jafn mikil áhrif á mig og að horfa vatn sjóða.
Venjulega æsir það mig rosalega mikið að sjá leikfélagann æstann. Það er eins og hans losti smitist yfir á mig, hans nautn ýtir undir mína og að fylgjast með honum engjast um veldur því að fiðringur fer um mig alla.... Það er unaðslegt. Jafnvel þó að ég fái ekkert sjálf þá er þetta bara... mmmm æði. Ég get ekki lýst því betur.
Það að horfa á hann engjast um á valdi nautnar og losta en finna ekkert sjálf var algjörlega nýtt fyrir mér. Ég fylgdist með öllum hreyfingum, kippum, svipbrigðum af áhuga og þessari alveg nýju tilfinningu. Það var eins og ég væri að horfa á mynd eða myndbrot sem snerti mig einhvernveginn ekki. Þið vitið- þegar maður er ekki inni í söguþræðinum og fer að velta fyrir sér hvaða svip leikarinn geri til að fá svona hrukkur, eða dáist líkamsbyggingunni, eða klippingunni... eða eitthvað.
Ég var á þessum stað, nema í eigin persónu. Það var mjög skrítin tilfinning. Áhugavert en ógnvekjandi. Ég vona bara þetta ástand eigi eftir að fjara út og ég verði aftur ég sjálf og njóti kynlífsins og BDSM-sins á allan hátt.
Ummæli