Meira af klemmuleikjum
Það eru ákveðnir klemmuleikir sem ég hef alveg sérstaka ánægju af því að gera. Fórnarlambið er bundið og bjargarlaust í rúminu (ég virðist einhverra hluta vegna alltaf gera þessa leiki í rúmi). Það er með bundið fyrir augun og sér því ekki hvað ég er að bardúsa. Ég kem mér fyrir á milli gleiðra fóta fórnarlambsins, sem iðullega er karlmaður, og dunda mér við að raða fallegu plastklemmunum mínum á punginn á viðkomandi.
Plastklemmurnar mínar eru litlar og sætar og þær bíta ekki fast. Þær eru vel þolanlegar fyrir meðal manninn en hafa þann kost að þær ná auðveldlega gripi. Ofaná það eru þær í mörgum mismunandi litum, gular, bláar, grænar og rauðar.
Þegar ég dunda mér við að setja klemmurnar á tala ég við fórnarlambið og segi í smáatriðum frá því sem ég er að gera. Mikilvægt atriði hérna er í hvaða lit klemmurnar eru. Þessi klemma er gul, hún fer hérna. Þessi klemma er hinsvegar blá og hún fer hérna. Fórnarlambið á svo að muna í hvaða lit hver klemma er. Þegar allar klemmurnar eru komnar á, annaðhvort eins margar og ég á til, eða eins margar og komast fyrir á viðkomandi fórnarlambi þá dáist ég að listaverkinu í smá stund.
Svo þegar fórnarlambið fer að kveinka sér er kominn tími til að fara að tína klemmurnar af. Þá kemur líka skemmtilegasti partur leiksins!! Galdurinn á bak við klemmur er að eftir að klemman er búin að fá að vera á í einhvern tíma, þá getur verið mjög sársaukafullt að fjarlægja hana. Á þessum tímapunkti leiksins segi ég fórnarlambinu hvernig þetta virkar. Ég spyr hann í hvaða lit klemman er sem ég er að fara að taka af. Ef að hann segir réttan lit þá mun ég taka hana varlega af. Hinsvegar, ef að hann segir rangann lit þá mun ég taka hana af á hvern þann máta sem mér sýnist. Það getur verið að ég snúi hana af, togi hana af, slái hana af, kippi henni af, taki hana af í einum hvelli eða hvað annað sem mér dettur í hug. Svo hefst leikurinn, Þrátt fyrir að ég hafi mjög nákvæmlega sagt fórnarlambinu frá í hvaða lit hvaða klemma var, þá virðist það vera sem svo að það komist mjög illa til skila. Að minnsta kosti virðist það oft vera sem svo að fórnarlambið giski á liti af handahófi og viti ekkert um það í hvaða lit hvaða klemma er! Ég nýt þessa part leiksins í botn. Að spyrja, að stríða, að ítreka, að spyrja viðkomandi hvort að hann sé alveg alveg viss? Að heyra hljóðin, að finna örvæntinguna og spennuna þegar það virðist vera að hann hafi sagt rangann lit. Sadistinn í mér hoppar af kátínu við það!
Ég er rétt búin að minnast á píslargerpið mitt í eldri pósti. Píslargerpið er yndislegur maður sem datt upp í hendurnar á mér og einhvernveginn æxlaðist það að hann varð undirgefinn mér. Það er líka hrein unun að leika við manninn og honum tekst á sinn eigin máta að draga mig út fyrir dómínu þægindarrammann minn. Á sama tíma og ég er að læra á hann þá er ég að finna nýjar víddir innra með mér sem að mig óraði ekki fyrir.
Í einum af okkar fyrstu leikjum þá dró ég fram fallegu klemmurnar mínar sem ég minntist á hér að ofan. Leikurinn byrjaði eins og venjan er, ég raðaði klemmum á hans allra heilagasta sem mest ég mátti, beið í dágóða stund og dáðist að pungnum sem leit út eins og marglitur broddgöltur. Síðan fór ég að taka klemmurnar af, eina og eina í senn. Eins og venjan er þá vildi ég að hann segði mér í hvaða lit hvaða klemma var. Hann giskaði, eins og flestir aðrir, á réttan lit í um það bil 25% tilfella, Nema hvað, þegar ég ætlaði mér að taka klemmurnar af á sem sársaukafyllsta máta fyrir hann, hann hafði jú sagt rangan lit! Þá voru viðbrögðin hjá honum nánast engin! Það var sama hvað ég gerði, hvort ég tók þær varlega, togaði, kippti eða snéri upp á, hvort ég tók eina í einu eða fleiri, það var eins og hann finndi ekkert fyrir þessu. Ég fór að kippa nánast hverri einustu klemmu af, hvort sem hann sagði réttan lit eður ei, en án allra viðbragða frá honum. Hann gerði ekki svo mikið sem að kveinka sér aðeins. Eftir leikinn kvartaði ég sáran undan þessu. Enda hafði hann rænt mig mestu ánægju minni við leikinn og ég var ekki alveg sátt við það. Hinsvegar þá sá ég mér leik á borði og náði í annan klemmupoka sem ég átti. Í honum voru járnklemmur sem ég hafði nýlega fjárfest í en komist að því að þær bitu helst til fast. Ég benti píslargerpinu á klemmurnar og sagði að þessar fengi hann næst og að þá myndi ég eflaust fá meiri viðbrögð hjá honum en í nýafstöðum leik.
Hann skoðaði pokann í smá stund og sagði svo: "En þær eru allar eins á litinn!"
Plastklemmurnar mínar eru litlar og sætar og þær bíta ekki fast. Þær eru vel þolanlegar fyrir meðal manninn en hafa þann kost að þær ná auðveldlega gripi. Ofaná það eru þær í mörgum mismunandi litum, gular, bláar, grænar og rauðar.
Þegar ég dunda mér við að setja klemmurnar á tala ég við fórnarlambið og segi í smáatriðum frá því sem ég er að gera. Mikilvægt atriði hérna er í hvaða lit klemmurnar eru. Þessi klemma er gul, hún fer hérna. Þessi klemma er hinsvegar blá og hún fer hérna. Fórnarlambið á svo að muna í hvaða lit hver klemma er. Þegar allar klemmurnar eru komnar á, annaðhvort eins margar og ég á til, eða eins margar og komast fyrir á viðkomandi fórnarlambi þá dáist ég að listaverkinu í smá stund.
Svo þegar fórnarlambið fer að kveinka sér er kominn tími til að fara að tína klemmurnar af. Þá kemur líka skemmtilegasti partur leiksins!! Galdurinn á bak við klemmur er að eftir að klemman er búin að fá að vera á í einhvern tíma, þá getur verið mjög sársaukafullt að fjarlægja hana. Á þessum tímapunkti leiksins segi ég fórnarlambinu hvernig þetta virkar. Ég spyr hann í hvaða lit klemman er sem ég er að fara að taka af. Ef að hann segir réttan lit þá mun ég taka hana varlega af. Hinsvegar, ef að hann segir rangann lit þá mun ég taka hana af á hvern þann máta sem mér sýnist. Það getur verið að ég snúi hana af, togi hana af, slái hana af, kippi henni af, taki hana af í einum hvelli eða hvað annað sem mér dettur í hug. Svo hefst leikurinn, Þrátt fyrir að ég hafi mjög nákvæmlega sagt fórnarlambinu frá í hvaða lit hvaða klemma var, þá virðist það vera sem svo að það komist mjög illa til skila. Að minnsta kosti virðist það oft vera sem svo að fórnarlambið giski á liti af handahófi og viti ekkert um það í hvaða lit hvaða klemma er! Ég nýt þessa part leiksins í botn. Að spyrja, að stríða, að ítreka, að spyrja viðkomandi hvort að hann sé alveg alveg viss? Að heyra hljóðin, að finna örvæntinguna og spennuna þegar það virðist vera að hann hafi sagt rangann lit. Sadistinn í mér hoppar af kátínu við það!
Ég er rétt búin að minnast á píslargerpið mitt í eldri pósti. Píslargerpið er yndislegur maður sem datt upp í hendurnar á mér og einhvernveginn æxlaðist það að hann varð undirgefinn mér. Það er líka hrein unun að leika við manninn og honum tekst á sinn eigin máta að draga mig út fyrir dómínu þægindarrammann minn. Á sama tíma og ég er að læra á hann þá er ég að finna nýjar víddir innra með mér sem að mig óraði ekki fyrir.
Í einum af okkar fyrstu leikjum þá dró ég fram fallegu klemmurnar mínar sem ég minntist á hér að ofan. Leikurinn byrjaði eins og venjan er, ég raðaði klemmum á hans allra heilagasta sem mest ég mátti, beið í dágóða stund og dáðist að pungnum sem leit út eins og marglitur broddgöltur. Síðan fór ég að taka klemmurnar af, eina og eina í senn. Eins og venjan er þá vildi ég að hann segði mér í hvaða lit hvaða klemma var. Hann giskaði, eins og flestir aðrir, á réttan lit í um það bil 25% tilfella, Nema hvað, þegar ég ætlaði mér að taka klemmurnar af á sem sársaukafyllsta máta fyrir hann, hann hafði jú sagt rangan lit! Þá voru viðbrögðin hjá honum nánast engin! Það var sama hvað ég gerði, hvort ég tók þær varlega, togaði, kippti eða snéri upp á, hvort ég tók eina í einu eða fleiri, það var eins og hann finndi ekkert fyrir þessu. Ég fór að kippa nánast hverri einustu klemmu af, hvort sem hann sagði réttan lit eður ei, en án allra viðbragða frá honum. Hann gerði ekki svo mikið sem að kveinka sér aðeins. Eftir leikinn kvartaði ég sáran undan þessu. Enda hafði hann rænt mig mestu ánægju minni við leikinn og ég var ekki alveg sátt við það. Hinsvegar þá sá ég mér leik á borði og náði í annan klemmupoka sem ég átti. Í honum voru járnklemmur sem ég hafði nýlega fjárfest í en komist að því að þær bitu helst til fast. Ég benti píslargerpinu á klemmurnar og sagði að þessar fengi hann næst og að þá myndi ég eflaust fá meiri viðbrögð hjá honum en í nýafstöðum leik.
Hann skoðaði pokann í smá stund og sagði svo: "En þær eru allar eins á litinn!"
Ummæli