Gullmolar

Í nótt dreymdi mig illa. Ég vil ekki fara nánar út í drauminn sjálfann en þetta var einn af þeim sem maður vaknar af og líður hreint ekki vel. Ég hnippti í sofandi kærastann, sem eins og á sjálfstýringu velti sér yfir á bakið svo ég gæti lagst í fangið á honum. Hann tók þétt utanum mig og þannig sofnaði ég aftur.
Einhverju seinna rumskaði ég við það að hann hélt ennþá utanum mig og var að strjúka á mér bakið. Strokurnar voru afslappaðar, róandi og báru með sér allt í senn, umhyggju, ílöngun og ást.
Hann strauk létt yfir kollinn á mér og niður með bakinu, alveg niður á mjóbak. Svo strauk hann aftur upp, en þá var takið þéttar, eins og hann vildi fá mig enn nær sér, Hann leyfði höndinni að leika um bakið á mér, klóraði mig smá og strauk laust og þétt á víxl. Að endingu hélt hann mér þétt að sér í smá stund og hvíslaði ástarorðum í eyra mitt. Svo var hann aftur horfinn inn í draumalandið og fljótlega fylgi ég á eftir.

Það eru þessi litlu augnarblik sem eru mér svo óendanlega dýrmæt, lítil atlot sem einhvernveginn skila sér margfalt til baka og gera sambandið að því sem það er.