Í huga karlmanns

Alltaf þegar ég fróa mér er ég með fantasíu í huga. Ég á nokkrar fantasíur á lager sem virka vel til að koma blóðflæðinu í réttan farveg og örvuninni á það stig að fullnæging er óhjákvæmleg. Undanfarið hefur samt verið breyting þarna á. 

Venjulega eru fantasíurnar mínar svolítið losaralegar í sér en eiga það sameiginlegt að ég er undirgefin, ég er fórnarlamb, ég er notuð á einhvern hátt og áherslan er á kynferðislega útrás karlsins eða karlanna í fantasíunni. Einhvernveginn hafa þær alltaf virkað best á þennan hátt. 

Undanfarið þegar ég fróa mér hefur hugur minn leitað meira og meira inn í huga karlmannsins.

Ég er þá ekki lengur kona og fórnarlamb karlsins, heldur er ég karlinn sem er á valdi síns eigin losta. Það æsir mig rosalega mikið að hugsa mig sem karlmann sem ung stúlka er að totta. Sérstaklega ef að stúlkan er óreynd og þarf smá tilsögn við verkið. Tilhugsunin um að renna svo ímynduðum lim mínum inn í blauta og æsta píkuna hennar eftir munnmökin dugar oft til að ég engist sjálf um í fullnægingarmóki.

Eins og með aðrar fantasíur þá á þetta ekkert skylt við raunveruleikann. Ég hef alla jafna ekki löngun til að vera með konu. Mig langar ekkert að vera karlmaður eða notast við strapon og ríða einhverjum öðrum. Þegar kemur að mínu eigin kynlífi þá vil ég vera sú sem er tekin en ekki taka einhvern. Ég vil vera þolandi en ekki gerandi.

Einhverra hluta vegna virka fantasíur á þessa leið fyrir mig núna og á meðan þær virka svona þræl vel þá ætla ég bara að njóta þeirra.

...Hver veit nema úr því verði saga og allt.