Ferskt loft
Fyrir um ári síðan eignaðist ég barn. Rúma níu mánuði þar á undan gekk ég með umrætt barn undir belti. Á þessu tímabili þá varð ég mjög upptekin af þessu barni. Trúið mér, það var vel þess virði. Ég held að ég hafi lent í barna-lukkupottinum og á hverjum degi tekst þessum grísling að heilla mömmu sína upp úr skónum.
Þetta varð til þess að forgangsröðunin breyttist talsvert hjá mér. Í fyrsta sæti var mömmuhlutverkið og barnið, í öðru sæti sátu ímyndaðir eiginleikar mínir sem myndarleg húsmóðir (því maður vill jú að barnið alist upp á fyrirmyndarheimili). Ég veit ekki alveg hvað kom á eftir því, en einhversstaðar voru barnsfaðirinn, gæludýrin og vinirnir, stórfjölskyldan, vinnan og allt það. Það tók mig langan tíma að átta mig á því að ég sjálf var varla inni á þessum lista, hvað þá kinkið eða kynlíf.
Enda þegar ég horfi til baka þá gerði ég ákaflega lítið fyrir sjálfa mig, lítið sem ekkert fyrir kynlífið og kinkið var hverfandi. Leikföngunum var pakkað ofan í kassa því barnadótið þurfti sitt pláss. Það hvarflaði að mér oftar en einu sinni að kinkið skipti mig ekki máli lengur, enda forgangsröðunin gjörbreytt og gleðin sem barnið veitti mér óendanleg.
Nema hvað, ekki alls fyrir löngu var mér boðið í smá hitting perralinga. Við fórum nokkur saman út að borða. Ég þurfti að hafa svolítið fyrir því að hafa mig af stað en ég fór þó og var ekki síðust á svæðið.
Þvílíkar ranghugmyndir sem ég var með! Að mæta á þennan hitting og hitta þetta fólk, þar sem allt mátti flakka, sama hversu dónalegt það myndi teljast í öðrum félagsskap.... Það var eins og að komast loksins út í ferkst loft eftir áralanga inniveru, eða eins og að taka af sér grímuna sem maður gengur með dags daglega. Mér fannst þungu fargi af mér létt einhvernveginn.
Þrátt fyrir að ég fór heim á leið þegar aðrir héldu heim til eins perralingsins í áframhaldandi gleðskap, þá fór ég sátt í sinni og fullvissuð um að víst er ég kinky perri. Það er órjúfanlegur partur af mér, eitthvað sem ég gleymi ekki til langs tíma eða hristi af mér því að dagsdaglega lífið krefst þess að ég sé mamma fyrst og fremst. Ég get því með sanni sagt: Ég er BDSM-hneigð.
Þetta varð til þess að forgangsröðunin breyttist talsvert hjá mér. Í fyrsta sæti var mömmuhlutverkið og barnið, í öðru sæti sátu ímyndaðir eiginleikar mínir sem myndarleg húsmóðir (því maður vill jú að barnið alist upp á fyrirmyndarheimili). Ég veit ekki alveg hvað kom á eftir því, en einhversstaðar voru barnsfaðirinn, gæludýrin og vinirnir, stórfjölskyldan, vinnan og allt það. Það tók mig langan tíma að átta mig á því að ég sjálf var varla inni á þessum lista, hvað þá kinkið eða kynlíf.
Enda þegar ég horfi til baka þá gerði ég ákaflega lítið fyrir sjálfa mig, lítið sem ekkert fyrir kynlífið og kinkið var hverfandi. Leikföngunum var pakkað ofan í kassa því barnadótið þurfti sitt pláss. Það hvarflaði að mér oftar en einu sinni að kinkið skipti mig ekki máli lengur, enda forgangsröðunin gjörbreytt og gleðin sem barnið veitti mér óendanleg.
Nema hvað, ekki alls fyrir löngu var mér boðið í smá hitting perralinga. Við fórum nokkur saman út að borða. Ég þurfti að hafa svolítið fyrir því að hafa mig af stað en ég fór þó og var ekki síðust á svæðið.
Þvílíkar ranghugmyndir sem ég var með! Að mæta á þennan hitting og hitta þetta fólk, þar sem allt mátti flakka, sama hversu dónalegt það myndi teljast í öðrum félagsskap.... Það var eins og að komast loksins út í ferkst loft eftir áralanga inniveru, eða eins og að taka af sér grímuna sem maður gengur með dags daglega. Mér fannst þungu fargi af mér létt einhvernveginn.
Þrátt fyrir að ég fór heim á leið þegar aðrir héldu heim til eins perralingsins í áframhaldandi gleðskap, þá fór ég sátt í sinni og fullvissuð um að víst er ég kinky perri. Það er órjúfanlegur partur af mér, eitthvað sem ég gleymi ekki til langs tíma eða hristi af mér því að dagsdaglega lífið krefst þess að ég sé mamma fyrst og fremst. Ég get því með sanni sagt: Ég er BDSM-hneigð.
Ummæli