Sambandsslit

Við G erum að hætta saman, eftir 14 ára sambúð. Mér finnst ég verða að segja ykkur formlega frá því. Sambandið er búið að vera stormasamt undanfarna mánuði. Staðan var orðin þannig að ástandið var engum hollt, ekki honum, ekki mér og alls ekki börnunum okkar.
Það er erfitt að horfast í augu við það þegar draumar manns og væntingar fara í súginn. Það er þræl erfitt að gefa svona veigamikinn part af lífi manns upp á bátinn. Við höfum átt mörg yndisleg ár saman. Við höfum gert dásamlega hluti saman. Við höfum eignast saman tvö falleg og bráðger börn. Það er helst þeirra vegna sem við tókum þessa ákvörðun. Við verðum áfram mamma og pabbi. Við verðum áfram í lífi hvors annars. Forsendurnar verða bara aðrar og hlutverkin gagnvart hvort öðru verða allt öðruvísi.


Núna ríkir ákveðið óvissuástand. Það þarf að stíga varlega til jarðar og vanda sig. Það er ekki laust við að ég syrgi. Framtíðarsýnin sem ég hef alið með mér svo lengi er allt í einu úreld. Í augnarblikinu hef ég enga framtíðarsýn, enga markvissa stefnu og ég veit ekkert hvað ég ætla að verða þegar ég verð stór. Nema jú, ég ætla að verða hamingjusöm! Er það ekki bara ágæts markmið í sjálfu sér? Ég ætla markvisst að vinna í því að vera hamingjusöm.