Af sjálfsfróun og fullnægingum

Í morgun lá ég uppi í rúmi undir sænginni. Ég lá á hliðinni og faðmaði koddann svona í morgunsárið, ekki alveg tilbúin til að fara á fætur. Ég hafði vaknað gröð og langaði að gera eitthvað, en ég var ekki það gröð að mig langaði í fróun og læti.

Önnur höndin leitaði undir sængina og ofaní nærbuxurnar mínar. Ég var meira að segja svolítið blaut. Ég strauk laust yfir snípinn, og það var notalegt. Það hvarflaði að mér að ég fróa mér alltaf eins, alltaf í sömu stellingunni. Réttara sagt sömu tveimur stellingunum. Tæknin er alltaf svipuð og árangurinn svo til sá sami. Mig langaði að breyta til, mig langaði til að ögra sjálfri mér svolítið.
Ég ákvað að sjá hvað ég kæmist langt nákvæmlega svona, liggjandi á hliðinni, undir sæng með aðeins aðra höndina að vopni. Ég fitlaði smá við snípinn. Það var ljúft en ekkert meira. Ég stoppaði í smá stund og hélt svo áfram. Snertingin var betri í þetta skiptið.
Þetta gæti verið eitthvað. Ég hélt áfram á þessari braut. Ég nuddaði snípinn í smá stund og stoppaði svo. Í hvert skipti sem ég byrjaði aftur var snípurinn næmari og snertingin meira örvandi. Eftir þrjú eða fjögur skipti þá fann ég að ég gæti auðveldlega fengið það svona. Sú tilhugsun kveikti jafnvel enn meira í mér. Eftir tvö skipti í viðbót var ég komin ansi nærri brúninni. Alveg svo að það var erfitt að stoppa. Enda var unaðurinn svo mikill næst þegar ég leyfði fingrinum að strjúka þrútinn snípinn að ég ákvað að gefa eftir. Ég leyfði unaðinum að fylla mig og fékk það bæði hratt og vel.

Hvað get ég sagt? Þetta kom mér verulega mikið og skemmtilega á óvart. Þetta eru lendur sem mig langar að kanna meira. Það er alveg magnað að leyfa sér prófa og njóta! Næst vil ég hafa einhvern með mér í prófunum og æfingum.