Hugleiðingar um skilyrðingar

Ég sagði ykkur um daginn að leikfélagi minn væri búinn að skilyrða mig til að fá saflát við visa fingrafimi af hans hálfu. Mér finnst það mjög skemmtilegt.

Það hefur nefnilega þótt hipp, kúl og töff í kink-heiminum að skilyrða fólk. Í flestum tilfellum eru undirgefnu aðilirnar skilyrtir, og oft eru það undirgefnu konurnar sem eru skilyrtar til að fá fullnægingu eftir ákveðna skipun. Drottnarinn getur þá verið búinn að tengja fullnægingu þess undirgefna við ákveðið orð, eða ákveðin orð.

Til að ná þessu fram þarf að segja þessi orð alltaf þegar sú undirgefna fær fullnægingu með hefðbundnum hætti, þannig að líkami hennar fari að tengja saman orðin við fullnæginguna. Þegar frá líður, og með mikilli og markvissri þjálfun, fer líkaminn að framkalla fullnægingu bara við að heyra orðin.

Mér skilst að þetta geti verið leiðigjarnt fyrir þær undirgefnu. Þær eru þá í þeirri aðstöðu að drottnarinn getur sagt orðin hvar og hvenær sem er. Úti í búð, í partýi, yfir sjónvarpinu, og hvað gerist, sú undigefna fær fullnægingu og fær engu um það ráðið. Þar sem það býr í mér ákveðinn sadisti, þá hlakkar í mér til viðhugsunina.

Núna fæ ég það ekki auðveldlega, sérstaklega ekki með öðru fólki. Það gæti verið skemmtilegt að vinna með þetta eitthvað. Kannski væri hægt að auðvelda mér að fá fullnægingu með smá svona skilyrðingu.

Leggur maður í þá vinnu? Sjáum til. Þið fáið allavega að frétta af því.