Hótelherbergið

„Ég er að fara að leika“ sagði ég og fór örlítið hjá mér. Á varir mínar læddist samt fram óumbeðið bros sem neitaði að yfirgefa svæðið. Í því kristallaðist tilhlökkunin og ef til vill smá mont. Ég hlakkaði mikið til og vissi að ég væri að fara að fá það sem mig svo sárlega vantaði.
Þetta kom þeim greinilega skemmtilega á óvart. Þau brostu bæði við mér og það var greinilegt að þeim var skemmt.
„Er það einhver sem við þekkjum?“ spurðu þau. Eðlileg spurning enda er þessi heimur lítill.
„Ég segi ekki....“ svaraði ég lúmsk á svipinn.
„Nú jæja... allt í lagi“ var svarið sem ég fékk til baka. Brosin á andlitum þeirra voru samt á sínum stað. Ég sá það á þeim að þau vissu jafn vel og ég að það kæmi í ljós hver leikfélaginn var, fyrr eða síðar.
Eftir þetta kvaddi ég og hélt af stað í leikhittinginn.

Það er ótrúlega mikið frelsi fólgið í því að geta sagt fólki hvað stendur til, án þess að fara endilega út í smáatriði. 

Það að deila þessum heimi með einhverjum öðrum er ómetanlegt. Við deilum sömu viðmiðum, sömu gildum, sömu áherslunum og búum yfir sömu, eða sambærilegri, eða allavega svipaðri þekkingu. Virðingin fyrir hvort öðru er til staðar og maður er öruggur í samskiptum við sitt fólk. 

Ég kann ekki að koma orðum almennilega að tilfinningunni, en þetta er viss samkennd og visst frelsi, og það er dýrmætt og dásamlegt! 

Ég er gríðarlega þakklát fyrir allt fólkið sem ég hef kynnst í kringum BDSM.