Fróun og fantasíur

Einhverju sinni, ekki fyrir svo löngu, lá ég uppi í rúmi. Ég strauk yfir líkama minn og fann mýkt húðarinnar undir fingrum mér. Ég lagðist á hliðina og strauk niður síðuna, yfir mjaðmirnar og niður á læri og upp aftur. Í næstu ferð leitaði höndin sömu leið en fór niður rassinn og ég fann nýja stellingu til að fitla við mitt allra heilagasta.
Það er svolítið sérstakt að upplifa líkama sinn alveg frá nýju sjónarhorni. Ég fann fyrir píkunni og börmunum, ég fann fyrir endaþarminum og staldraði þar við. Einhverra hluta vegna æsti það mig mjög mikið að fitla svona við rassinn á mér. Ég fann hvernig það kviknaði á mér og ég fann hvernig hugurinn leitaði í fantasíu til að kynda undir það sem ég var að gera. Þegar lostinn var búinn að ná góðum tökum á mér lagðist ég á bakið og leyfði báðum höndum að leika um píkuna á mér, á meðan ég var í huganum víðs fjarri, týnd í fantasíu sem er klárlega efni í flúnku nýja sögu. Ég var líka ekki lengi að fá það svona.
Ég virkilega naut þess lengi á eftir að finna hvernig hugurinn vildi toga mig aftir og aftur inn í þessa fantasíu. Mögulega er þetta þá framhalds-fantasía?