Hrós

Ég er búin að segja það marg-oft og segi það enn, það að einhverjum finnist ég vera æsandi er það mest æsandi sem ég veit. Þegar mín viðbrögð, stunur og ákafi æsa aðra, þá er ég í essinu mínu. 

Bólfélagi minn kom til mín í gærkvöldi. Í miðjum atlotum, eftir að við vorum búin að ríða heillengi og hann var búin að eiga við mig á alla kanta, stýrði hann mér þannig að typpið á honum rataði við munninn á mér. Eins og gerist þá tók ég hann upp í mig og fór að gæla við hann með vörum og tungum. Ég heyrði það á honum að hann naut sín, en eftir smá stund stoppaði hann mig. Hann horfði á mig og sagði að það æsti hann meira upp að heyra í mér þegar hann gælir við mig, en þegar ég totta hann. Ekki skilja það sem svo að honum líkaði ekki tottið. Hljóðin í mér æstu hann bara meira. Ég var mjög upp með mér þegar hann sagði þetta. 
Augnarbliki síðar var hann komin milli fóta minna og lét fingur og tungu leika um mig. Það var dásamlegt! Það veitti því auka vídd að hann naut þess og að það æsti hann að heyra mig njóta þess sem hann gerði við mig. 

Þetta finnst mér vera besta hrósið.