Nýjar víddir

Maður er stöðugt að læra. Ég ætla aðeins að umorða þetta. Ég er stöðugt að læra. Ég læri eitthvað nýtt á hverjum degi og ég læri eitthvað nýtt með hverjum leikfélaga. Það á bæði við um almenna þekkingu og ekki síst um mig sjálfa. Það er rosalega ánægjulegt að komast að því að það búa duldar hliðar í mér, eitthvað sem ég vissi eiginlega ekki af, einfaldlega af því að enginn hafði ýtt mér þangað.

Eins og núna þegar hann sagði mér að fara á fjórar og skríða til sín, og ég meðtók þessa skipun eins og ekkert væri sjálfsagðra. Síðan þegar bauð hann mér að gæla við liminn, og þrýsti honum svo ofaní kok á mér þannig að ég táraðist og þangað til ég fór að kúgast, og sleftaumurinn lá úr munninum á mér. Þarna upplifði ég alveg nýja hlið á sjálfri mér, því ég sannarlega fílaði þetta. Hingað til hef ég veigrað mér við svona subbuskap og hef komið mér hjá svona aðstæðum. Það var samt ekki nóg með að ég fílaði þetta þarna, heldur þá hungraði mig í meira. Meiri athygli frá honum, fleiri mis-falleg orð af vörum hans, fleiri högg með floggernum, og enn fleiri handtök af hendi hans. Síðast en ekki síst þá hungraði mig í þetta augnarráð, þar sem eymd mín og erfiði endurspeglast í djúpstæðri kátínu hjá honum, sem sést langar leiðir á glottinu á honum. Þetta samspil er sannarlega ávanabindandi og mig langar í meira. Ég vil meira, og aftur, og ég vil ganga lengra, ég vil sjá hvað ég kemst langt með sjálfa mig. Mig langar að finna mörkin og jafnvel ýta svolítið á þau. Ég vil engjast og erfiða, því hann sannarlega nýtur eymdar minnar og erfiðis.