Sjálfsfróun

Nú þegar ennþá bólar ekkert á álitlegum leikfélaga eða rekkjunaut hef ég snúist til þess að styðjast við mínar tvær eigin hendur til að fullnægja mér. Þær eru auðvitað bestar í því en ég hef aðeins verið að breyta til. 

Í morgun lá ég uppi í rúmi, ég þurfti ekki að fara á fætur alveg strax þegar vekjaraklukkan hringdi, þannig að ég dró sængina aftur yfir mig og strauk ljúft yfir svæðið sunnan heiða, ég strauk yfir þykka skapabarmana og mjúku húðina á milli þeirra. Mér til mikillar undrunar var ég vel blaut og það æsti mig svolítið. Ég fann snípinn og fór að fitla við hann. Ég fann hvernig líkaminn tók við sér við áreitið og straumur fór um mig. Ég stoppaði þá í smástund, leyfði líkamanum að koma niður áður en ég hófst handa aftur. Þegar fingurnir snertu snípinn aftur var hann næmari, tilbúnari fyrir áreitið. Ég strauk hann létt og svo aðeins fastar, ég fann líkamann spennast upp og andardráttinn þyngjast. Þá stoppaði ég aftur, það var erfiðara en í fyrra skiptið. Þegar ég fann að ég var að koma niður aftur þá leyfði ég fingrunum að gæla við píkuna mína, hún var þá þegar blaut og þrútin og löngunin fyllti mig. Ég leitaði uppi næman snípinn sem var meira en tilbúinn að fá meiri atlot. Eftir nokkrar strokur og nudd var ég orðin andstutt og heit í framan og ég fann að ég nálgaðist fullnæginguna. Ég stoppaði rétt áður en hún skall á mér. Það var erfitt því líkami minn öskraði á meira. Mér tókst að sitja á mér í smástund áður en ég leitaði aftur upp þrútinn snípinn. Við fyrstu snertingu helltist hún yfir mig, líkami minn herptist saman, stuna leið frá munni mér og ég gaf mig á vald tilfinningunni. Einn lítil snerting hafði valdið fullnægingu hjá mér! 

Ég hef lesið um svoleiðis en ekki upplifað það svona sjálf. Þetta var áhugavert og alveg tilefni til frekari æfinga.